Znali się, przyjaźnili i cenili wzajemnie swój profesjonalizm, wiedzę i humanizm. Nie było w Polsce drugiego takiego dziennikarza, z którym Kapuściński mógłby równie kompetentnie porozmawiać o swojej idee fix - biedzie i wykluczeniu społecznym w krajach trzeciego świata. O ile Wojciech Jagielski (kolega redakcyjny Domosławskiego) był spadkobiercą Kapuścińskiego - reportera frontowego, to Artur został jego ukochanym przybranym synem, który przejął po nim troskę o los biedaków.

Po śmierci Cesarza Reportażu Artur, jako najbardziej zaufany i kompetentny przyjaciel rodziny, dostał zadanie, by uporządkować archiwum Kapuścińskiego i ogarnąć jakoś jego spuściznę. Wywiązał się z zadania z należytym zaangażowaniem i sumiennością. Próbny egzemplarz tej książki trzymam w ręku. Ale na dwa tygodnie przed publikacją wciąż nie wiemy, czy "Kapuściński. Non - fiction" ujrzy światło dzienne. Nad Domosławskim i jego dziełem zebrały się czarne chmury.

Wdowa po Ryszardzie Kapuścińskim - Alicja, zapowiedziała walkę w sądzie o zablokowanie publikacji, która jej zdaniem burzy mit i oczernia największego w historii polskiego reportera.

Mogę sobie tylko wyobrazić co czuł Artur, gdy podczas trwającej długie miesiące kwerendy w dokumentach swojego mistrza, zaczął rozumieć, że nie wszystkie elementy układanki, która składała się na portret Kapuścińskiego, pasują do obrazka. Nikt nie byłby bardziej szczęśliwy, niż jego najwierniejszy uczeń, gdyby udało się potwierdzić spiżowy charakter mistrza. Ale to właśnie Kapuściński uczył Artura, by zawsze pisał uczciwie. Więc Artur pisał.

Powstało 600 stron bolesnej biografii, którą czyta się z krwawiącym sercem. Domosławski lubi i szanuje Kapuścińskiego, podziwia go. To się czuje. Ale z drugiej strony stara się z maksymalną uczciwością opisać prawdziwe życie swojego idola. Nie pomija jego współpracy z bezpieką (w takim kontekście wizyta TW Kapuścińskiego w strajkującej stoczni w sierpniu 1980 roku nabiera trochę innego wymiaru). Opisuje gorliwą współpracę z PZPR i dość podejrzanymi typkami trzęsącymi mediami w pierwszych dekadach PRL. Po raz pierwszy pisze o kobietach mistrza, które wprawdzie niemal nie istniały na kartach jego książek, ale w "realu" były istotną częścią jego życia. Nie są to konfabulacje - Domosławski przeprowadził z kobietami Kapuścińskiego wywiady. Szokiem jest przeczytać wyznanie jego córki: Nienawidziłam go! Najgorsze jednak co mogło się przydarzyć Cesarzowi Reportażu, to cios w jego zawodową rzetelność. Artur odkrył, że wiele z jego najsłynniejszych reportaży, to raczej literatura piękna, niż dziennikarstwo. Kapuściński koloryzował wiele wątków swojej biografii (np. ojciec uciekający z transportu do Katynia). Zmyślał też w książkach. W tamtych czasach i miejscach, w których był, nikt go nie mógł sprawdzić. Dopiero teraz, gdy świat się zmniejszył, a obieg informacji przyspieszył, możemy dotrzeć do świadków, którzy punkt po punkcie obalają "smaczki" z jego relacji. Ile naprawdę było księgarni w Addis Abbebie w ostatnim roku panowania Hajle Selasje? Co naprawdę mówili rewolucjoniści, prezydenci, pułkownicy? "Kapusta" szczycił się swoją świetną pamięcią - nigdy nie nagrywał wywiadów (czego mu zawsze strasznie zazdrościłem). Czy aby na pewno o pamięć chodziło?

Jego książki są skarbnicą wiedzy o świecie. Szkoda, że nie można im ufać bezgranicznie, ale "Si ne vero e bentrovato" - jeśli nawet nie jest to prawdziwe, to dobrze napisane. Nic nie zniszczy faktu, że Kapuściński jest dla mnie zawodowym wzorem i "bohaterem życia codziennego". Pamiętam, jak wycięliśmy z Maćkiem jego zdjęcie i przyszpililiśmy do ściany, żeby inspirowało nas przed wyjazdem na Kilimandżaro. A Artur Domosławski napisał o nim książkę życia. Nigdy nie ufałem jakobinom, którzy mieli na sztandarach wypisane hasło: Prawda nas wyzwoli! Ale ta książka nie zrzuci Kapuścińskiego z pomnika. Co najwyżej sprawi, że stanie na postumencie żywy człowiek, a nie bryła martwego spiżu.